Vandaag zat ik in de auto en ineens zag ik mezelf veranderen in een keffertje, dat vervolgens uitgroeide tot een pitbull. Een complete metamorfose van de Maarten die meestal in beeld is, tot een hele vervelende vent, die je liever niet tegenkomt. Het gebeurt me wel eens vaker, maar het bijzondere was deze keer dat ik in staat was er met grote verwondering en verbijstering naar te kijken. Want wat was ik nou ineens aan het doen en waar was het nou voor nodig?

Overkomt het jou ook wel eens, dat ineens het beest in jezelf boven komt?

Het beest in mij komt vooral te voorschijn in de auto. Hij gromt, “Schiet toch eens op!” en “Doe toch niet zo stom!” Hij ziet alles wat er om hem heen gebeurt en ergert zich aan iedereen die iets doet dat volgens hem niet hoort. Zo stoort hij zich enorm aan mensen die niet opletten en anticiperen, maar wat anders zitten te doen (kletsen, bellen, lezen, werken). Egoïsten zijn het, die geen rekening houden met anderen. “Eikels! Let toch eens op!”, schreeuwt hij dan tegen ze. Het beest is heel zwart-wit, normerend en oordelend en soms komt dan ineens zijn opgeheven vingertje te voorschijn dat anderen de les leert. Het wonderlijke is dat hij zich tegelijkertijd ook ontzettend kan storen aan dat vingertje van anderen, juist in het verkeer. Alsof hij weer in de klas zit en de meester hem weer terechtwijst. “GRRRR! Bemoei je met je eigen zaken!”

Ik heb het ook bij onbeschoftheid. “Zo laat ik me toch niet behandelen!”, gromt ie dan en dan voel ik hem groeien en krijg ik ineens enorme aandrang om die ander op zijn bek te slaan. Maar dat doe ik uiteraard nooit, want daar ben ik veel te aardig en te schijterig voor. Ook als ik gestrest ben, kan hij soms flink bijten.“Ook dat nog!” en “Werk nou even mee!”, zegt ie dan, zeker als iemand ook nog (in zijn ogen) stomme fouten maakt, die ik er nu zeker niet bij kan hebben. En vervolgens moet de kop van zo iemand eraf en krijgt die persoon de ene na de andere sneer van hem te verduren.

Het is dus vooral als het stresslevel in me stijgt dat er ogenblikkelijk een waakzaam beest in me boven komt, die me beschermt tegen alles wat een bedreiging kan vormen. Het verkeer is de plek waar dat het meest voorkomt, want autorijden is, als je het reëel bekijkt, een hele linke bezigheid, waarbij het gevaar van alle kanten kan komen en het beest dus heel alert moet zijn om te zorgen dat ik het overleef. Het beest in mij is een heel basaal instinct dat het dan van me overneemt en ook ineens helemaal los kan gaan. En dat zit ik plotseling met verbazing naar mezelf te kijken, zoals vandaag.

REACTIES
Jacques Klöters (cabaretier, schrijver, radio-presentator)
Ook ik voel wel eens een hufter in me opkomen die ik niet wil zijn. Snel een parkeerplekje inpikken voor een ander. Is dat dezelfde man die elegant jassen aanreikt, deuren openhoudt, etc? De auto activeert Dr Jekyll and Hyde in mij. In de auto neem ik de rol aan van automobilist. De auto kun je vergelijken met het masker, je wordt het masker als je het opzet. Die identiteit kruipt in je. Wonderlijk is ook dat ik volkomen andere waarden nastreef als ik voetganger dan wel fietser ben. Ik scheld op de automobilist die ik zelf kort daarvoor nog was. Fiets als een dolleman zonder licht in het rond waar ik als automobilist zo’n hekel aan heb. De mens is geen stabiele persoon maar een etui met personen. Jij gaf het voorbeeld van de bus met passagiers die allemaal andere eigenschappen vertonen en om beurten aan het stuur zitten. Met die vergelijking kun je veel begrijpen. De zekerste manier om ongelukkig te worden is te lijden aan hoe het eigenlijk had moeten zijn. Om voortdurend mee te rijden met de foute chauffeur. Je kunt je beter neerleggen bij hoe het is vinden de realisten. Ik voeg er dan wel de verwondering aan toe: kijk mij nou eens doen. Wat merkwaardig toch wat het leven nu weer met mij uithaalt! Vaak ben ik een verwonderde passagier in mijn eigen bus.

Stefan van Rossum (masseur)
Onlangs kwam een kennis uit Amerika logeren in de week voordat mijn opleiding voor het eerst van start ging. Mijn reputatie als Mr Cool and Collected ging volledig verloren. Elke irritatie leidde tot een ontploffing. Tja, stress. Het gevoel dat ik tegengewerkt word door de kosmos, en uiteindelijk het gevoel dat ik er niet mag zijn. Dus als een deur niet genoeg opengaat, als de sleutel niet soepel draait, word ik bevestigd dat ik er niet mag zijn. Maar weet je, we zijn gewoon primaten die vol agressie zitten en het eruit moeten gooien. Trap volgende keer eens een duif van de stoep als ie niet snel genoeg opzij gaat. Of zoals Johnny Rotten van The Sex Pistols zei: “Anger is an energy.”